Της Κατερίνας Κελαΐδη (Katherine Kelaidis)  |  English  |  ру́сский

Αυτό το άρθρο δεν υπερασπίζεται την σεξουαλική εργασία, και δεν αρνείται την ανάγκη για μετάνοια. Αυτό το άρθρο απλά μας ζητάει να επανεξετάσουμε πώς αντιμετωπίζουμε αυτούς που εργάζονται στον τομέα σεξουαλικών υπηρεσιών.[1]

Εάν υπάρχει ένα πράγμα που ακόμη και οι πιο θεολογικά αναλφάβητοι μπορούν να θυμηθούν από την ζωή του Χριστού, είναι ότι έκανε παρέα με άτομα αμφιβόλου φήμης: φοροσυλλέκτες, ζηλωτές (που στην Παλαιστίνη του 1^ου αιώνα ήταν το ιδεολογικό ισοδύναμο των σημερινών φονταμενταλιστών τρομοκρατών), και πόρνες. Αυτό δεν ήταν κάτι το ασήμαντο για έναν ευσεβή Εβραίο στην Παλαιστίνη του 1^ου αιώνα. Οι ευσεβείς Εβραίοι δεν συσχετίζονταν με αμαρτωλούς, τους απέφευγαν, και ανήκαν σε εντελώς διαφορετικούς κοινωνικούς κύκλους. Ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που κίνησε τις υποψίες των Φαρισαίων ενάντια στον Χριστό: «διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;» Ο Ιησούς τους απάντησε ότι «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες.». Ο Θεός δεν «ἦλθον καλέσαι δικαίους» όπως πίστευαν οι περισσότεροι άνθρωποι στα αρχαία χρόνια. Ήλθε για αυτούς που τον χρειάζονται, όπου κι αν βρίσκονται, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Ήταν μια επαναστατική ιδέα, τόσο τότε όσο και τώρα. ….

Του Μπόγκνταν Μποὐκουρ (Bogdan G. Bucur)  |  English  |  ру́сский

Ανησυχητικά λόγια, διαταραγμένα συναισθήματα

Το δεύτερο μέρος του τίτλου είναι από ένα από τα στιχηρά των Μακαρισμών που ψάλλονται στην ακολουθία των Παθών της Μεγάλης Πέμπτης (Τριωδιον 589). Βλέπουμε παρόμοιους αντι-Ιουδαϊσμούς στα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής: «Ἀλαζὼν Ἰσραήλ, µιαιφόνε λαέ», «Φθονουργέ, φονουργέ, καὶ ἀλάστορ λαέ», «Ἀραβιανόν, σκολιώτατον γένος Ἑβραίων», κλπ.

Είναι αλήθεια ότι αυτού του είδους η ρητορική δεν είναι τόσο οξεία και τραχεία όταν την εξετάσουμε στο ιστορικά Βυζαντινό της πλαίσιο. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι το υπόδειγμα και το πρότυπο της ρητορικής αυτής είναι τα προφητικά κείμενα της Εβραϊκής Γραφής (π.χ., Μιχαίας 6:1-5. Αμώς 2:9-12). Ωστόσο, πρέπει επίσης να λαμβάνουμε υπόψιν το ευρύτερο πλαίσιο της εκκλησιαστικής ανάπτυξης. Στον πρώτο μετα Χριστόν αιώνα η εκκλησία ήταν μια κοινότητα χαρισματική, θεολογικά καινότομη, και διοικητικά σχισματική, και βίωνε μέσα σε έναν Ιουδαϊκό κόσμο. Στον ολοένα και πιο «εθνικό» κόσμο του δεύτερου αιώνα, η εκκλησία εξαπλώθηκε. Κατά τις πρώτες δεκαετίες του Χριστιανισμού, το πλαίσιο του βιτριολικού αντι-Ιουδαϊσμού που βρίσκουμε στις Εβραϊκές Γραφές, σε ορισμένα εσχατολογικά γραπτά από την περίοδο του Δεύτερου Ναού, και στην Καινή Διαθήκη (π.χ. «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» «τῆς συναγωγῆς τοῦ σατανᾶ τῶν λεγόντων ἑαυτοὺς Ἰουδαίους», «εχθροί του Θεού», «ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ») άλλαξε σταδιακά, και από μια οξεία πολεμική μεταξύ Εβραίων μετατράπηκε σε μια οξεία πολεμική μεταξύ των Εβραίων και της ολοένα και πιο μη-Εβραϊκής εκκλησίας. Αυτό φυσικά είναι ιστορικά ευνόητο, αλλά σήμερα αυτά τα ίδια λόγια είναι βαθιά ανησυχητικά, επειδή γνωρίζουμε ότι κατά καιρούς η ρητορική αυτού του είδους έχει αποτελέσει μέρος του εκρηκτικού μείγματος που οδηγεί στην βία κατά των Εβραίων. ….

Του Αριστοτέλη Παπανικολάου (Aristotle Papanikolaou)  |  English  |   ру́сский  |  српски

Είναι ο Ευαγγελισμός. Η σωτήρια αγγελία των κάλων νέων στην παρθένο Μαρία ότι θα φέρει στον κόσμο τον Χριστό, τον οποίο θα ονομάσει Ιησού. Είναι η ημέρα της ενσάρκωσης, η ημέρα που ο Θεός «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών… καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος». Εορτάζουμε αυτό το γεγονός στις 25 Μαρτίου.

Η Ορθόδοξη μας παράδοσή μας επιβεβαιώνει ότι σήμερα ο Θεός έγινε άνθρωπος, ότι ο Ιησούς που συνελήφθη σαν σήμερα είναι, παραδόξως, και Θεός και άνθρωπος. Δεν είναι εύκολο να επικυρώσουμε την πεποίθηση αυτή, ότι ο ίδιος ο Θεός ενσαρκώθηκε στο άτομο του Ιησού, η όπως διαβάζουμε στο σύμβολο της πίστεως, “σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου”, δηλαδή με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Για την ακρίβεια, θα έλεγα ότι κατά τους τελευταίους αιώνες η αλήθειά αυτής της ενανθρώπησης έχει γενικά αποδοκιμαστεί. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι από τον 17^ο αιώνα το «τί ἐστιν ἀλήθεια» έχει τεθεί υπό την αρμοδιότητα της επιστήμης, και η ιδέα ότι ο Θεός μπορεί να γίνει άνθρωπος όχι μόνο δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ, αλλά επίσης δεν μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά. Σε μια εποχή που εμπιστευόμαστε μόνο αυτά που μπορούν να εξακριβωθούν επιστημονικά, μόνο αυτά για τα οποία κατέχουμε αποδεικτικά στοιχεία, η πεποίθηση ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος μέσω ενός συγκεκριμένου ατόμου είναι κάτι που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα απαιτούμενα αποδεικτικά πρότυπα της επιστήμης. Αλλά ακόμη και πριν από την Επιστημονική Επανάσταση ήταν κάτι το «δυσκολοπίστευτο». Μια μελέτη παλαιοχριστιανικών γραπτών δείχνει καθαρά ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι δεν έβρισκαν την πεποίθηση αυτή λογική. ….

Της Κάρι Φρέντερικ Φρόστ (Carrie Frederick Frost)  |  English

Εάν επανεντάσσαμε την χειροτονηθείσα γυναικεία διακονία στην σημερινή Ορθόδοξη εκκλησία, θα βλέπαμε μια έκχυση γυναικείων χαρισμάτων. Μια νέα και αναγκαία πηγή που θα μεταμόρφωνε τόσο την Εκκλησία όσο και τον κόσμο.

Για να εκτιμήσουμε πλήρως τις θετικές προοπτικές της γυναικείας διακονίας, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πως στην Ορθόδοξη πίστη οι άντρες και οι γυναίκες είναι, και ήταν πάντα, απόλυτα ίσοι. Σύμφωνα με την εκκλησία, οι άνδρες και οι γυναίκες δημιουργήθηκαν με την ίδια Θεϊκή εικόνα και κατά την ίδια Θεϊκή ομοίωση. Το ευρύτερο πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βίωνε η εκκλησία ήταν εξαιρετικά πατριαρχικό. Έτσι, γραπτά όπως το παρακάτω του Μεγάλου Βασιλείου ήταν ριζοσπαστικώς προοδευτικά για την εποχή τους: ««Ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. καὶ ἡ γυνὴ ἔχει τὸ Κατ’ εἰκόνα θεοῦ γεγενῆσθαι ὡς καὶ ὁ ἀνὴρ ὁμοίως. ὁμότιμοι αἱ φύσεις, ἴσαι αἱ ἀρεταί, ἆθλα ἴσα, ἡ καταδίκη ὁμοία.».[1]». Αυτή η άποψη αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των πατέρων της Εκκλησίας (όπως του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και του Αγίου Κλήμη του Αλεξανδρεύς), και απορρίπτει την Ρωμαϊκή φυλετική ιεραρχία στην σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών. Πράγματι, αυτή η αντίληψη περί της Θεϊκής ισοτιμίας γυναικών και ανδρών εντός της δημιουργίας είναι ένα από τα μεγάλα δώρα του Χριστιανισμού στον κόσμο. ….

Της Άλισον Κολοσόβα (Alison Kolosova)  |  English

Συναντηθήκαμε μετα τα Χριστούγεννα. Μια διεθνή ομάδα Ορθόδοξων ακαδημαϊκών, με έναν κοινό στόχο: να μοιραστούμε τις ιδέες μας σχετικά με το πως θα μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε πιο αποτελεσματικά τα προβλήματα και τα ζητήματα του σύγχρονου κόσμου. Η πόλη των Ιεροσόλυμων ήταν ένα πλέον αρμόζον μέρος γι’ αυτή την συνάντηση. Ξυπνήσαμε νωρίς, και πριν καν φάμε πρωινό αποφασίσαμε να αφήσουμε το ξενοδοχείο και να πάμε να δούμε την Παλιά Πόλη. Μετα από μια δεκαπεντάλεπτη βόλτα μέσα από τις κομψές, μοντέρνες εμπορικές στοές στο κέντρο των Ιεροσολύμων, φτάσαμε στην εκκλησία του Παναγίου Τάφου και βρεθήκαμε δίπλα σε έναν Κόπτη επίσκοπο, και πλήθος ιερέων και μοναχών. Μας έδωσαν την ευχή τους με χαρά, και μοιράστηκαν το αντίδωρό τους καθώς ένα σωρό τουρίστες πατούσαν ο ένας τον άλλο για να βγάλουν μια σέλφι με τους ιερείς με τα «εξωτικά ρούχα». Δίπλα μας ήταν το Δυτικό Τείχος, και σταθήκαμε στο προαύλιο μαζί με Εβραίες που ταλαντωνόταν και προσευχόταν με ιερά κείμενα πιεσμένα στα πρόσωπά τους. Πίσω στο ξενοδοχείο μας, μια βόλτα με το ασανσέρ και θαυμάζαμε τις εκτάσεις σύγχρονων κτιρίων που σήμερα γεμίζουν τους απότομους λόφους και γκρεμούς της αρχαίας πόλης. Ο τοίχος που χωρίζει τον Εβραϊκό από τον Παλαιστινιακό τομέα της πόλης ήταν ορατός μέσα από την ομίχλη. Όταν πήραμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Βηθλεέμ για να σμίξουμε με τους υπολοίπους όχλους προσκυνητών, περάσαμε από το ξενοδοχείο Walled-Off, με το συμβολικό γκράφιτι του Μπάνκσι και τις ειρωνικές, παρηγορητικές του λέξεις «Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα».

Αυτή είναι μια γη και μια πόλη όπου κάθε πέτρα μιλάει για τις αρχαίες ρίζες των τριών Αβρααμικών θρησκειών, όμως κάθε βήμα θυμίζει τις σύγχρονες εντάσεις και διαιρέσεις που υπάρχουν. ….

Του Παύλου Λαντοκούρ (Paul Ladouceur)  |  English  |  ру́сский  |  српски

Οι αντίπαλοι της γυναικείας διακονίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία προβάλλουν δύο κύρια επιχειρήματα: την “φυσική κατ’ οικονομίαν τάξιν αρρένων και θηλέων” και την πεποίθηση ότι η χειροτονία των γυναικών θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε άλλες ανεπιθύμητες αλλαγές μέσα στην Ορθοδοξία.

Αυτοί που αντιτάσσονται στην γυναικεία διακονία και διαφωνούν με την χειροτονια των γυναικών σε οποιαδήποτε λειτουργικά, ή ακόμη και μη-λειτουργικά αξιώματα, ισχυρίζονται ότι υπάρχει μια φυσική τάξη, εντός της οποίας ο Θεός όρισε ότι οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται στους άνδρες. Αυτή η θεωρία της φυσικής τάξης, όμως, θέτει υπό αμφισβήτηση μια θεμελιώδη αρχή της πατερικής ανθρωπολογίας: την οντολογική ισότητα ανδρών και γυναικών. O άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εκφράζει την αξιοσημείωτη αυτή αρχή με σθένος στον λόγο Λζ’ (6-7), στο πλαίσιο μιας συζήτησης περί αγνότητας και μοιχείας.

Σωφροσύνην, περὶ ἣν ὁρῶ τοὺς πολλοὺς κακῶς διακειμένους, καὶ τὸν νόμον αὐτῶν ἄνισον, καὶ ἀνώμαλον. Τί δήποτε γὰρ, τὸ μὲν θῆλυ ἐκόλασαν, τὸ δὲ ἄῤῥεν ἐπέτρεψαν; Καὶ γυνὴ μὲν κακῶς βουλευσαμένη περὶ κοίτην ἀνδρὸς μοιχᾶται, καὶ πικρὰ ἐντεῦθεν τὰ τῶν νόμων ἐπιτίμια· ἀνὴρ δὲ καταπορνεύων γυναικὸς, ἀνεύθυνος; Οὐ δέχομαι ταύτην τὴν νομοθεσίαν, οὐκ ἐπαινῶ τὴν συνήθειαν. Ἄνδρες ἦσαν οἱ νομοθετοῦντες, διὰ τοῦτο κατὰ γυναικῶν ἡ νομοθεσία… Θεὸς δὲ οὐχ οὕτως· ἀλλὰ, Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου… Καὶ, Εὐλογία πατρὸς στηρίζει οἴκους τέκνων· κατάρα δὲ μητρὸς ἐκριζοῖ θεμέλια. Ὁρᾶτε τὸ ἴσον τῆς νομοθεσίας. Εἷς ποιητὴς ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς, εἷς χοῦς ἀμφότεροι, εἰκὼν μία, νόμος εἷς, θάνατος εἷς, ἀνάστασις μία. Ὁμοίως ἐξ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς γεγόναμεν· ἑν χρέος παρὰ τῶν τέκνων τοῖς γονεῦσιν ὀφείλεται…Πῶς οὖν σὺ σωφροσύνην μὲν ἀπαιτεῖς, οὐκ ἀντεισφέρεις δέ; πῶς, ὃ μὴ δίδως, αἰτεῖς; πῶς ὁμότιμον σῶμα ὢν, ἀνίσως νομοθετεῖς; Εἰ δὲ τὰ χείρω σκοπεῖς· ἥμαρτεν ἡ γυνὴ, τοῦτο καὶ ὁ Ἀδάμ· ἀμφοτέρους ὁ ὄφις ἠπάτησεν. Οὐ τὸ μὲν ἀσθενέστερον εὑρέθη, τὸ δὲ ἰσχυρότερον. Ἀλλὰ τὰ βελτίω λογίζῃ; ἀμφοτέρους σώζει Χριστὸς τοῖς πάθεσιν. Ὑπὲρ ἀνδρὸς σὰρξ ἐγένετο; τοῦτο καὶ ὑπὲρ γυναικός. Ὑπὲρ ἀνδρὸς ἀπέθανε; καὶ ἡ γυνὴ τῷ θανάτῳ σώζεται. Ἐκ σπέρματος Δαβὶδ ὀνομάζεται· τιμᾶσθαι ἴσως οἴει τὸν ἄνδρα; ἀλλὰ καὶ ἐκ Παρθένου γεννᾶται, τοῦτο καὶ ὑπὲρ γυναικῶν. Ἔσονται μὲν οὖν οἱ δύο, φησὶν, εἰς σάρκα μίαν· καὶ ἡ μία σὰρξ ἐχέτω τὸ ὁμότιμον.

….

Του Φίλιππου Καρυάτλη (Philip Kariatlis)  |  English

Όταν σκεφτόμαστε την νηστεία στην σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία, το μυαλό μας σχεδόν αμέσως τείνει να πάει στους εκκλησιαστικούς κανόνες σχετικά με νηστίσιμα και αρτύσιμα είδη διατροφής. Αυτός ο τρόπος σκέψης συνδέεται ιδιαίτερα με την Μεγάλη και Αγία Τεσσαρακοστή, την πλέον μακρύτερη και σημαντικότερη νηστεία της εκκλησίας. Άρα, όταν πρόκειται για αυτήν την σαρανταήμερη νηστεία, υπάρχουν μερικοί που θα στρέψουν την προσοχή τους σχεδόν αποκλειστικά στο πότε πρέπει να απέχουν από τι, ποια συγκεκριμένα τρόφιμα πρέπει να αποφεύγουν ποιες μέρες, και ποιες είναι οι οδηγίες της Εκκλησίας σε σχέση με τα γαλακτοκομικά η λαδερά, η αλάδωτα φαγητά. Υπάρχουν άλλοι που δείχνουν ακόμα περισσότερο ζήλο, ελέγχοντας προσεκτικά κάθε συστατικό σε κάθε συσκευασία από οτιδήποτε ψωνίσουν στα σουπερμάρκετ, για να είναι σίγουροι ότι δεν υπάρχει ούτε ίχνος «απαγορευμένων» συστατικών. Αυτοί οι ίδιοι, τόσο επιμελείς όσον αφορά ουσίες που δεν επιτρέπονται κατά την διάρκεια της νηστείας, είναι οι ίδιοι που τρελαίνονται από χαρά όταν βρίσκουν νηστήσιμα υποκατάστατα των αγαπημένων τους αρτύσιμων φαγητών. Αυτό που προκύπτει αναγκαστικά από αυτή την νοοτροπία είναι ότι οι πιστοί που ακολούθησαν τις εκκλησιαστικές προδιαγραφές πιστεύουν ότι αν «πέτυχαν» τους διατροφικούς στόχους της νηστείας, τότε είναι έτοιμοι να λάβουν τον αναστημένο Κύριο την νύχτα του Πάσχα. ….

Αιδες. καθηγητή Νικόλαου Καζάριαν (Rev. Dr. Nicolas Kazarian)  |  English  |  ру́сский  |  српски

Η σύγχρονη πανορθόδοξη συνοδική διαδικασία εμφανίστηκε το 1920 παράλληλα με τη δημιουργία της πρώτης παγκόσμιας πολιτικής και πολυμερούς οργάνωσης, την Κοινωνία των Εθνών.[1] Η σχέση μεταξύ των δυο θεσμών γίνεται ακόμη πιο φανερή εάν εξετάσουμε την γνωστή εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που εκδόθηκε το 1920. Το έγγραφο αυτό καθόρισε σαφώς τον δεσμό μεταξύ της διεθνούς αντιδράσεως στην τραγωδία του Μεγάλου Πολέμου (A’ Παγκοσμίου) και τις πολυμερείς κρατικές συμφωνίες για την πρόληψη μελλοντικών πολέμων, ενώ ταυτόχρονα κάλεσε τις εκκλησίες να συνεργαστούν για να ανοικοδομήσουν και να προωθήσουν την παγκόσμια ειρήνη.

” Όθεν το πράγµα ηµείς γε και κατορθωτόν και είπερ ποτέ εύκαιρον επί τη συντελεσθείση νυν επ΄ αισίοις συµπήξει της Κοινωνίας των Εθνών υπολαµβάνοντες, προαγόµεθα θαρρούντως εκθείναι ενταύθα εν ολίγοις τας σκέψεις και την γνώµην ηµών περί του τρόπου, καθ΄ ον την προσέγγισιν ταύτην και συνάφειαν ενοούµεν και δυνατήν υπολαµβάνοµεν, µετά πόθου εκζητούντες και απεκδεχόµενοι την κρίσιν και την γνώµην και των λοιπών των τε κατά την Ανατολήν αδελφών και των εν τη ∆ύσει και απανταχού σεβασµίων Χριστιανικών Εκκλησιών.»

Αυτό το χωρίο χρησιμοποιείται συχνά ως απόδειξη της ηγεσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον τομέα του οικουμενικού διάλογου. Η αλήθειά του αποδείχθηκε με την δημιουργία του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών το 1948, τρία χρόνια μετά την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών. ….

Αριστοτέλη Παπανικολάου (Aristotle Papanikolaou)  |  English  |  ру́сский  |  српски

Ο κύριος στόχος του κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού είναι να αγωνιστεί προς την θέωση. Η λέξη «θέωση» συχνά φέρνει κατά νου εικόνες υπερηρώων, όπως τον Θώρ, ή θεών του Ολύμπου, όπως τον Δία. Όμως όταν ο Άγιος Αθανάσιος κήρυττε πως «ο Θεός έγινε άνθρωπος ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να γίνει θεός», δεν εννοούσε μια ζωή υπερφυσικής δύναμης ή υπεράνθρωπης ηθικής τελειότητας. Το να γίνει κάποιος σαν τον Θεό σημαίνει να αγαπάει όπως αγαπά ο Θεός. Η έννοια αυτής της αγάπης, όπως μας έμαθε ο Ιησούς, είναι το να αγαπάμε ακόμα και τον εχθρό η τον ξένο. Ο αγώνας για την θέωση προϋποθέτει να μάθουμε το πως να αγαπάμε. Συχνά δυσκολευόμαστε αρκετά να αγαπήσουμε ακόμη και τους γονείς, τα αδέλφια, η τους φίλους μας – άρα μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να μάθουμε πώς να αγαπάμε ειλικρινά τον εχθρό και τον ξένο.

Για να μάθουμε πως να αγαπάμε πρέπει πρώτα να μάθουμε να θεωρούμε κάθε άνθρωπο ως πλάσμα δημιουργημένο κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Θεού. Αυτό μπορεί να φαίνεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Άλλο είναι να δηλώνουμε προφορικά ότι «ναι, όλοι οι άνθρωποι είναι πράγματι δημιουργημένοι κατ’ εικόνα Θεού», και άλλο να διαμορφώνουμε τον εαυτό μας με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η πεποίθηση να είναι εμφανής στις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις ενέργειές, την ίδια την ύπαρξή μας, και στις σχέσεις μας με κάθε άλλο πρόσωπο, ειδικά εκείνους που διαφέρουν από μάς. ….

Ο αξιότιμος Β. Θεόδωρος Μποζονέλης (The Hon. B. Theodore Bozonelis)  |  English  |  ру́сский

Παρά το γεγονός ότι η παγκόσμια κοινότητα αναγνωρίζει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ως πνευματικό ηγέτη όλων των Ορθόδοξων Χριστιανών, η κυβέρνηση της Τουρκίας αρνείται να δώσει νομικό καθεστώς και δικαιώματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το ιστορικό Ιερό Κέντρο του Ορθοδόξου Χριστιανισμού στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης. Η έλλειψη νομικού καθεστώτος ουσιαστικά καταργεί το δικαίωμα ιδιοκτησίας και άλλα βασικά πολιτικά δικαιώματα στην Τουρκία για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, γεγονός το οποίο εν πράξει αποκλείει την πλήρη άσκηση της θρησκευτικής του ελευθερίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν μπορεί να κατέχει, υπό το όνομά του, ούτε καν εκκλησίες για να υπηρετεί τους πιστούς ή νεκροταφεία για να τους αναπαύει. Επειδή στερείται ένα νομικό καθεστώς, το Οικουμενικό Πατριαρχείο μένει ανυπεράσπιστο, και ανίκανο να επιδιώξει τα απαραίτητα νομικά μέσα για να διεκδικήσει δικαιώματα ιδιοκτησίας, ή ακόμη και να επισκευάσει τα λίγα υπάρχοντα κτήριά του χωρίς κυβερνητική έγκριση.

Αντί για νομικό καθεστώς, η Τουρκία έχει θεσπίσει ένα σύστημα κοινοτικών ιδρυμάτων για Ορθόδοξους Χριστιανούς και άλλες μη μουσουλμανικές θρησκευτικές μειονότητες. Σ ’αυτό το σύστημα, τα όλα περιουσιακά στοιχεία και ιδιοκτησίες των προαναφερόμενων μειονοτήτων επιτηρούνται και ελέγχονται από τη Γενική Διεύθυνση Ιδρύσεων[1] της Τουρκικής κυβέρνησης. Η Διεύθυνση ρυθμίζει όλες τις δραστηριότητες των θρησκευτικών κοινοτικών ιδρυμάτων, που περιλαμβάνουν περίπου 75 Ελληνορθόδοξα, 42 Αρμενικά, και 19 Εβραϊκά ιδρύματα. Ο Νόμος Θρησκευτικών Ιδρυμάτων του 1935, και το Διάταγμα του 1936 υποχρεώνουν όλα τα ιδρύματα, μουσουλμανικά ή μη, να δηλώσουν όλες τις ιδιοκτησίες τους, και να τις καταχωρήσουν στην Γενική Διεύθυνση Ιδρυμάτων. ….