Category Archives: Greek Language

Του Γεωργίου Δημακόπουλου (George Demacopoulos)|  English

Η παρούσα τριμερής διαμάχη μεταξύ Ουκρανών, Ρώσων, και του Οικουμενικού Πατριαρχείου σχετικά με την Ουκρανική εκκλησιαστική ανεξαρτησία τίθεται να καταστεί η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ορθόδοξη Χριστιανική ενότητα που θα αντιμετωπίσει η γενιά μας. Από καθαρά πολιτικής απόψεως, η Ουκρανική αυτοκεφαλία θα ήταν καταστροφική για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας. Το Ρωσικό Πατριαρχείο θα έχανε το έν τρίτο των ενοριών του, αλλά όχι μόνο. Μια Ουκρανική εκκλησιαστική ανεξαρτησία θα υπονόμευε την νέα ιδεολογία του «Ρωσικού Κόσμου» (Russkiy Mir) και θα διέψευδε, με δραματικό τρόπο, τον ισχυρισμό του Πατριαρχείου της Μόσχας ότι κατέχει την πρώτη θέση στην εκκλησιαστική ηγεσία του Ορθόδοξου κόσμου.

Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανατρέψει το κίνημα της Ουκρανικής εκκλησιαστικής ανεξαρτησίας, το Πατριαρχείο της Μόσχας και οι αντιπρόσωποί του έχουν διατυπώσει μια πληθώρα ρητορικών και ιστορικών επιχειρημάτων κατά της Ουκρανικής ανεξαρτησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η πιο γελοία από τις οποίες είναι η κατηγορία ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει υποκύψει στην «αίρεση του Παπισμού». Αυτή, φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η κατηγορία του «παπισμού» έχει χρησιμοποιηθεί στο πλαίσιο μιας ενδο-Ορθόδοξης εκκλησιαστικής διαφωνίας, αλλά η απερίσκεπτη χρήση του όρου αυτού αποκαλύπτει τόσο μια έντονη θεολογική επιπολαιότητα όσο και την δύναμη και αποτελεσματικότητα των αντι-Ρωμαιοκαθολικών επιχειρημάτων μέσα σε Ορθόδοξες εκκλησιαστικές αντιπαραθέσεις. ….

Του Μπόρις Μπεγκόβιτς (Boris Begović)  |  English  |  ру́сский  |  српски

Ξέρουμε ότι η πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος ανάγκασε τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ανά τον κόσμο να αντιμετωπίσουν ζητήματα σχετικά με τον δημοκρατικό κοσμικισμό. Όταν λέω «κοσμικισμό» δεν εννοώ την εκκοσμίκευση και την παρακμή της θρησκείας, αυτή η θεωρία έχει απαξιωθεί ολοκληρωτικά. Με την λέξη «κοσμικισμό» (η σεκουλαρισμό) εννοώ τον πλουραλισμό που περιέγραψε πρόσφατα ο Αριστοτέλης Παπανικολάου στην εναρκτήριά του διάλεξή «Ένας Χριστιανικός Κοσμικισμός», στο ετήσιο συνέδριο Θρησκεία στην Δημόσια Ζωή στο Τρεμπίνιε της Ερζεγοβίνης. Ο κ. Παπανικολάου τόνισε ότι ορισμένες Ορθόδοξες χώρες είχαν προσπαθήσει να επαναφέρουν το Βυζαντινό μοντέλο συμφωνίας, όμως λόγω των διαφόρων πολίτικων καταλήψεων και κατοχών (Οθωμανικής, Αυστροουγγρικής, κομμουνιστικής, κ.α.) δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ η ευκαιρία να αντιμετωπιστεί το ζήτημα.

Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν μερικές εξαιρέσεις. Μια απ’ αυτές ήταν η διαδικασία εθνοδόμησης του Σερβικού κράτους στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα. Με την αργή αλλά σταθερή απομάκρυνση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (η οποία κατέληξε σε μια ουσιαστική ανεξαρτησία το 1861 και στην επίσημη πολιτική ανεξαρτησία το 1878), το Βασίλειο της Σερβίας, αναμφίβολα μια Ορθόδοξη χώρα, αντιμετώπισε σοβαρά διλήμματα στους τομείς της εθνοδόμησης και της κοινωνικής οργάνωσης. Η σπουδαιότης των διλημμάτων αυτών εντάθηκε, διότι η Σερβική εθνική απελευθέρωση και ανεξαρτησία ήταν εγχώρια, χωρίς καμία υποστήριξη ή χρηματοδότηση από τους Ευρωπαίους ή κάποια άλλη χώρα. ….

Του Μάικλ Πέπαρντ (Michael Peppard)  |  English

Έμεινα πάνω από μια ώρα εκεί, σ’ αυτή την μικρή ροτόντα, περίπου έξι μέτρα από άκρη σ’ άκρη. Με περιέβαλαν προθήκες με χειρόγραφα στα Κοπτικά, τα Συριακά, τα Αραβικά και τα Αρμένικα. Ήμουν ο μόνος από τους επισκέπτες του μουσείου που έμεινε τόση ώρα σ’ αυτό το σημείο. Η υπόλοιπη έκθεση ήταν εξίσου αξιοπρόσεκτη, αλλά αυτό το δωμάτιο κατέλαβε τις αισθήσεις μου και με κρατούσε ακίνητο. Ήταν η μουσική που με μάγεψε. O Ακάθιστος Ύμνος, η αρχαία προσευχή για την ζωή της Παναγίας, ακουγόταν κατ’ επανάληψη στα Αρμενικά, τα Αραβικά, τα Ελληνικά, τα Συριακά και τα Κοπτικά. Χορωδίες από κάθε παράδοση έψαλλαν την δική τους εκδοχή, μια κοινή κληρονομιά που γεννήθηκε στην Συρία και από κει εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο και ενέπνευσε την Ορθόδοξη Χριστιανική λατρεία παγκοσμίως. Στον τοίχο κοντά στην είσοδο υπήρχαν πελώριες υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες από τοιχογραφίες μεσαιωνικών εκκλησιών του Λίβανου. Αυτή η μουσειακή εγκατάσταση λεγόταν “Γλώσσες και Λειτουργία”, και για τις αισθήσεις ήταν αναμφισβήτητα μια λειτουργική εμπειρία. Μόνο το θυμίαμα έλειπε.

Χρειάστηκα όλη την ώρα, όχι μόνο για τα χειρόγραφα, αλλά και για την μνημειώδη εικόνα του Ακάθιστου Ύμνου. Η εικόνα αποδίδεται στον Γιούσεφ αλ-Μουσάουιρ από το Χαλέπι. Εικονογραφημένη μεταξύ 1650-67μχ, και μέρος της φημισμένης συλλογής του Ζορζ Αντάκη, οι εικονογραφημένες σκηνές απεικονίζουν τους είκοσι τέσσερις οίκους του ύμνου, και περιβάλλουν μια κεντρική εικόνα του Βασιλιά Δαυίδ. Οι περίγραφες στα πάνελ είναι στα Ελληνικά, ενώ ο Δαβίδ κρατάει ένα φυλακτήριο με ένα κείμενο στα Αραβικά. Αν και ο Ακάθιστος Ύμνος αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό, η εικόνα απεικονίζει τον ψαλμωδό Δαυίδ ως εγγυητή της θεϊκής και αποκαλυπτικής εξουσίας της εικόνας σχετικά με την Παναγία. Και όπως η Θεοτόκος έχει κεντρική θέση στην Ορθόδοξη Χριστιανική προσευχή ανά τον κόσμο, έτσι έχει κεντρική θέση και σ’ αυτή την ροτόντα, σε ένα μικρό μουσείο της βόρειας Γαλλίας.
Continue Reading…

Της Κατερίνας Κελαΐδη (Katherine Kelaidis)  |  English  |  ру́сский

Αυτό το άρθρο δεν υπερασπίζεται την σεξουαλική εργασία, και δεν αρνείται την ανάγκη για μετάνοια. Αυτό το άρθρο απλά μας ζητάει να επανεξετάσουμε πώς αντιμετωπίζουμε αυτούς που εργάζονται στον τομέα σεξουαλικών υπηρεσιών.[1]

Εάν υπάρχει ένα πράγμα που ακόμη και οι πιο θεολογικά αναλφάβητοι μπορούν να θυμηθούν από την ζωή του Χριστού, είναι ότι έκανε παρέα με άτομα αμφιβόλου φήμης: φοροσυλλέκτες, ζηλωτές (που στην Παλαιστίνη του 1^ου αιώνα ήταν το ιδεολογικό ισοδύναμο των σημερινών φονταμενταλιστών τρομοκρατών), και πόρνες. Αυτό δεν ήταν κάτι το ασήμαντο για έναν ευσεβή Εβραίο στην Παλαιστίνη του 1^ου αιώνα. Οι ευσεβείς Εβραίοι δεν συσχετίζονταν με αμαρτωλούς, τους απέφευγαν, και ανήκαν σε εντελώς διαφορετικούς κοινωνικούς κύκλους. Ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που κίνησε τις υποψίες των Φαρισαίων ενάντια στον Χριστό: «διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;» Ο Ιησούς τους απάντησε ότι «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες.». Ο Θεός δεν «ἦλθον καλέσαι δικαίους» όπως πίστευαν οι περισσότεροι άνθρωποι στα αρχαία χρόνια. Ήλθε για αυτούς που τον χρειάζονται, όπου κι αν βρίσκονται, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Ήταν μια επαναστατική ιδέα, τόσο τότε όσο και τώρα. ….

Του Μπόγκνταν Μποὐκουρ (Bogdan G. Bucur)  |  English  |  ру́сский

Ανησυχητικά λόγια, διαταραγμένα συναισθήματα

Το δεύτερο μέρος του τίτλου είναι από ένα από τα στιχηρά των Μακαρισμών που ψάλλονται στην ακολουθία των Παθών της Μεγάλης Πέμπτης (Τριωδιον 589). Βλέπουμε παρόμοιους αντι-Ιουδαϊσμούς στα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής: «Ἀλαζὼν Ἰσραήλ, µιαιφόνε λαέ», «Φθονουργέ, φονουργέ, καὶ ἀλάστορ λαέ», «Ἀραβιανόν, σκολιώτατον γένος Ἑβραίων», κλπ.

Είναι αλήθεια ότι αυτού του είδους η ρητορική δεν είναι τόσο οξεία και τραχεία όταν την εξετάσουμε στο ιστορικά Βυζαντινό της πλαίσιο. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι το υπόδειγμα και το πρότυπο της ρητορικής αυτής είναι τα προφητικά κείμενα της Εβραϊκής Γραφής (π.χ., Μιχαίας 6:1-5. Αμώς 2:9-12). Ωστόσο, πρέπει επίσης να λαμβάνουμε υπόψιν το ευρύτερο πλαίσιο της εκκλησιαστικής ανάπτυξης. Στον πρώτο μετα Χριστόν αιώνα η εκκλησία ήταν μια κοινότητα χαρισματική, θεολογικά καινότομη, και διοικητικά σχισματική, και βίωνε μέσα σε έναν Ιουδαϊκό κόσμο. Στον ολοένα και πιο «εθνικό» κόσμο του δεύτερου αιώνα, η εκκλησία εξαπλώθηκε. Κατά τις πρώτες δεκαετίες του Χριστιανισμού, το πλαίσιο του βιτριολικού αντι-Ιουδαϊσμού που βρίσκουμε στις Εβραϊκές Γραφές, σε ορισμένα εσχατολογικά γραπτά από την περίοδο του Δεύτερου Ναού, και στην Καινή Διαθήκη (π.χ. «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» «τῆς συναγωγῆς τοῦ σατανᾶ τῶν λεγόντων ἑαυτοὺς Ἰουδαίους», «εχθροί του Θεού», «ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ») άλλαξε σταδιακά, και από μια οξεία πολεμική μεταξύ Εβραίων μετατράπηκε σε μια οξεία πολεμική μεταξύ των Εβραίων και της ολοένα και πιο μη-Εβραϊκής εκκλησίας. Αυτό φυσικά είναι ιστορικά ευνόητο, αλλά σήμερα αυτά τα ίδια λόγια είναι βαθιά ανησυχητικά, επειδή γνωρίζουμε ότι κατά καιρούς η ρητορική αυτού του είδους έχει αποτελέσει μέρος του εκρηκτικού μείγματος που οδηγεί στην βία κατά των Εβραίων. ….

Του Αριστοτέλη Παπανικολάου (Aristotle Papanikolaou)  |  English  |   ру́сский  |  српски

Είναι ο Ευαγγελισμός. Η σωτήρια αγγελία των κάλων νέων στην παρθένο Μαρία ότι θα φέρει στον κόσμο τον Χριστό, τον οποίο θα ονομάσει Ιησού. Είναι η ημέρα της ενσάρκωσης, η ημέρα που ο Θεός «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών… καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος». Εορτάζουμε αυτό το γεγονός στις 25 Μαρτίου.

Η Ορθόδοξη μας παράδοσή μας επιβεβαιώνει ότι σήμερα ο Θεός έγινε άνθρωπος, ότι ο Ιησούς που συνελήφθη σαν σήμερα είναι, παραδόξως, και Θεός και άνθρωπος. Δεν είναι εύκολο να επικυρώσουμε την πεποίθηση αυτή, ότι ο ίδιος ο Θεός ενσαρκώθηκε στο άτομο του Ιησού, η όπως διαβάζουμε στο σύμβολο της πίστεως, “σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου”, δηλαδή με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Για την ακρίβεια, θα έλεγα ότι κατά τους τελευταίους αιώνες η αλήθειά αυτής της ενανθρώπησης έχει γενικά αποδοκιμαστεί. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι από τον 17^ο αιώνα το «τί ἐστιν ἀλήθεια» έχει τεθεί υπό την αρμοδιότητα της επιστήμης, και η ιδέα ότι ο Θεός μπορεί να γίνει άνθρωπος όχι μόνο δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ, αλλά επίσης δεν μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά. Σε μια εποχή που εμπιστευόμαστε μόνο αυτά που μπορούν να εξακριβωθούν επιστημονικά, μόνο αυτά για τα οποία κατέχουμε αποδεικτικά στοιχεία, η πεποίθηση ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος μέσω ενός συγκεκριμένου ατόμου είναι κάτι που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα απαιτούμενα αποδεικτικά πρότυπα της επιστήμης. Αλλά ακόμη και πριν από την Επιστημονική Επανάσταση ήταν κάτι το «δυσκολοπίστευτο». Μια μελέτη παλαιοχριστιανικών γραπτών δείχνει καθαρά ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι δεν έβρισκαν την πεποίθηση αυτή λογική. ….

Της Κάρι Φρέντερικ Φρόστ (Carrie Frederick Frost)  |  English

Εάν επανεντάσσαμε την χειροτονηθείσα γυναικεία διακονία στην σημερινή Ορθόδοξη εκκλησία, θα βλέπαμε μια έκχυση γυναικείων χαρισμάτων. Μια νέα και αναγκαία πηγή που θα μεταμόρφωνε τόσο την Εκκλησία όσο και τον κόσμο.

Για να εκτιμήσουμε πλήρως τις θετικές προοπτικές της γυναικείας διακονίας, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πως στην Ορθόδοξη πίστη οι άντρες και οι γυναίκες είναι, και ήταν πάντα, απόλυτα ίσοι. Σύμφωνα με την εκκλησία, οι άνδρες και οι γυναίκες δημιουργήθηκαν με την ίδια Θεϊκή εικόνα και κατά την ίδια Θεϊκή ομοίωση. Το ευρύτερο πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βίωνε η εκκλησία ήταν εξαιρετικά πατριαρχικό. Έτσι, γραπτά όπως το παρακάτω του Μεγάλου Βασιλείου ήταν ριζοσπαστικώς προοδευτικά για την εποχή τους: ««Ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. καὶ ἡ γυνὴ ἔχει τὸ Κατ’ εἰκόνα θεοῦ γεγενῆσθαι ὡς καὶ ὁ ἀνὴρ ὁμοίως. ὁμότιμοι αἱ φύσεις, ἴσαι αἱ ἀρεταί, ἆθλα ἴσα, ἡ καταδίκη ὁμοία.».[1]». Αυτή η άποψη αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των πατέρων της Εκκλησίας (όπως του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και του Αγίου Κλήμη του Αλεξανδρεύς), και απορρίπτει την Ρωμαϊκή φυλετική ιεραρχία στην σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών. Πράγματι, αυτή η αντίληψη περί της Θεϊκής ισοτιμίας γυναικών και ανδρών εντός της δημιουργίας είναι ένα από τα μεγάλα δώρα του Χριστιανισμού στον κόσμο. ….

Της Άλισον Κολοσόβα (Alison Kolosova)  |  English

Συναντηθήκαμε μετα τα Χριστούγεννα. Μια διεθνή ομάδα Ορθόδοξων ακαδημαϊκών, με έναν κοινό στόχο: να μοιραστούμε τις ιδέες μας σχετικά με το πως θα μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε πιο αποτελεσματικά τα προβλήματα και τα ζητήματα του σύγχρονου κόσμου. Η πόλη των Ιεροσόλυμων ήταν ένα πλέον αρμόζον μέρος γι’ αυτή την συνάντηση. Ξυπνήσαμε νωρίς, και πριν καν φάμε πρωινό αποφασίσαμε να αφήσουμε το ξενοδοχείο και να πάμε να δούμε την Παλιά Πόλη. Μετα από μια δεκαπεντάλεπτη βόλτα μέσα από τις κομψές, μοντέρνες εμπορικές στοές στο κέντρο των Ιεροσολύμων, φτάσαμε στην εκκλησία του Παναγίου Τάφου και βρεθήκαμε δίπλα σε έναν Κόπτη επίσκοπο, και πλήθος ιερέων και μοναχών. Μας έδωσαν την ευχή τους με χαρά, και μοιράστηκαν το αντίδωρό τους καθώς ένα σωρό τουρίστες πατούσαν ο ένας τον άλλο για να βγάλουν μια σέλφι με τους ιερείς με τα «εξωτικά ρούχα». Δίπλα μας ήταν το Δυτικό Τείχος, και σταθήκαμε στο προαύλιο μαζί με Εβραίες που ταλαντωνόταν και προσευχόταν με ιερά κείμενα πιεσμένα στα πρόσωπά τους. Πίσω στο ξενοδοχείο μας, μια βόλτα με το ασανσέρ και θαυμάζαμε τις εκτάσεις σύγχρονων κτιρίων που σήμερα γεμίζουν τους απότομους λόφους και γκρεμούς της αρχαίας πόλης. Ο τοίχος που χωρίζει τον Εβραϊκό από τον Παλαιστινιακό τομέα της πόλης ήταν ορατός μέσα από την ομίχλη. Όταν πήραμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Βηθλεέμ για να σμίξουμε με τους υπολοίπους όχλους προσκυνητών, περάσαμε από το ξενοδοχείο Walled-Off, με το συμβολικό γκράφιτι του Μπάνκσι και τις ειρωνικές, παρηγορητικές του λέξεις «Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα».

Αυτή είναι μια γη και μια πόλη όπου κάθε πέτρα μιλάει για τις αρχαίες ρίζες των τριών Αβρααμικών θρησκειών, όμως κάθε βήμα θυμίζει τις σύγχρονες εντάσεις και διαιρέσεις που υπάρχουν. ….

Του Παύλου Λαντοκούρ (Paul Ladouceur)  |  English  |  ру́сский  |  српски

Οι αντίπαλοι της γυναικείας διακονίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία προβάλλουν δύο κύρια επιχειρήματα: την “φυσική κατ’ οικονομίαν τάξιν αρρένων και θηλέων” και την πεποίθηση ότι η χειροτονία των γυναικών θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε άλλες ανεπιθύμητες αλλαγές μέσα στην Ορθοδοξία.

Αυτοί που αντιτάσσονται στην γυναικεία διακονία και διαφωνούν με την χειροτονια των γυναικών σε οποιαδήποτε λειτουργικά, ή ακόμη και μη-λειτουργικά αξιώματα, ισχυρίζονται ότι υπάρχει μια φυσική τάξη, εντός της οποίας ο Θεός όρισε ότι οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται στους άνδρες. Αυτή η θεωρία της φυσικής τάξης, όμως, θέτει υπό αμφισβήτηση μια θεμελιώδη αρχή της πατερικής ανθρωπολογίας: την οντολογική ισότητα ανδρών και γυναικών. O άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εκφράζει την αξιοσημείωτη αυτή αρχή με σθένος στον λόγο Λζ’ (6-7), στο πλαίσιο μιας συζήτησης περί αγνότητας και μοιχείας.

Σωφροσύνην, περὶ ἣν ὁρῶ τοὺς πολλοὺς κακῶς διακειμένους, καὶ τὸν νόμον αὐτῶν ἄνισον, καὶ ἀνώμαλον. Τί δήποτε γὰρ, τὸ μὲν θῆλυ ἐκόλασαν, τὸ δὲ ἄῤῥεν ἐπέτρεψαν; Καὶ γυνὴ μὲν κακῶς βουλευσαμένη περὶ κοίτην ἀνδρὸς μοιχᾶται, καὶ πικρὰ ἐντεῦθεν τὰ τῶν νόμων ἐπιτίμια· ἀνὴρ δὲ καταπορνεύων γυναικὸς, ἀνεύθυνος; Οὐ δέχομαι ταύτην τὴν νομοθεσίαν, οὐκ ἐπαινῶ τὴν συνήθειαν. Ἄνδρες ἦσαν οἱ νομοθετοῦντες, διὰ τοῦτο κατὰ γυναικῶν ἡ νομοθεσία… Θεὸς δὲ οὐχ οὕτως· ἀλλὰ, Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου… Καὶ, Εὐλογία πατρὸς στηρίζει οἴκους τέκνων· κατάρα δὲ μητρὸς ἐκριζοῖ θεμέλια. Ὁρᾶτε τὸ ἴσον τῆς νομοθεσίας. Εἷς ποιητὴς ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς, εἷς χοῦς ἀμφότεροι, εἰκὼν μία, νόμος εἷς, θάνατος εἷς, ἀνάστασις μία. Ὁμοίως ἐξ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς γεγόναμεν· ἑν χρέος παρὰ τῶν τέκνων τοῖς γονεῦσιν ὀφείλεται…Πῶς οὖν σὺ σωφροσύνην μὲν ἀπαιτεῖς, οὐκ ἀντεισφέρεις δέ; πῶς, ὃ μὴ δίδως, αἰτεῖς; πῶς ὁμότιμον σῶμα ὢν, ἀνίσως νομοθετεῖς; Εἰ δὲ τὰ χείρω σκοπεῖς· ἥμαρτεν ἡ γυνὴ, τοῦτο καὶ ὁ Ἀδάμ· ἀμφοτέρους ὁ ὄφις ἠπάτησεν. Οὐ τὸ μὲν ἀσθενέστερον εὑρέθη, τὸ δὲ ἰσχυρότερον. Ἀλλὰ τὰ βελτίω λογίζῃ; ἀμφοτέρους σώζει Χριστὸς τοῖς πάθεσιν. Ὑπὲρ ἀνδρὸς σὰρξ ἐγένετο; τοῦτο καὶ ὑπὲρ γυναικός. Ὑπὲρ ἀνδρὸς ἀπέθανε; καὶ ἡ γυνὴ τῷ θανάτῳ σώζεται. Ἐκ σπέρματος Δαβὶδ ὀνομάζεται· τιμᾶσθαι ἴσως οἴει τὸν ἄνδρα; ἀλλὰ καὶ ἐκ Παρθένου γεννᾶται, τοῦτο καὶ ὑπὲρ γυναικῶν. Ἔσονται μὲν οὖν οἱ δύο, φησὶν, εἰς σάρκα μίαν· καὶ ἡ μία σὰρξ ἐχέτω τὸ ὁμότιμον.

….